Senden Öncede Yazıyordum

Senden önce de yazıyordum senden önce de yıldızlara
tırmanıyordum hergün senden önce de güneşi elimle
yakalamaya çalışıyordum ama şimdi şimdi sevgilinin
varlığıyla yazıyorum.
Şimdi gün içinde işler ve sorunları
ben kovalarken tüm gün dönene dek bir sevginin bende
bulunuşu nedeniyle yıldızlar ve güneş de beni kovalıyor.
Sen yağmursuz bir havada aniden gökyüzünde beliren bir
gökkuşağı gibi oldun bendeki değişimi sen de fark ediyor
olmalısın.
Hissettiklerimi duygularımı ifade edemiyorum
bazen yazmak yetmiyor gözlere de anlatmak dinleyen-
okuyan gözlere de ulaşmak gerekiyor. Farkındayım
gözleriminin yoksun kaldığı güzelliği yazdıkça sevdam
büyüyor yazmasam hasretim çığ oluyor.
Gün boyunca lay
lay lom bir yaşam süren insanlar gün boyunca oradan
oraya zıplayan konuşamayan canlılar akşam olunca
kalacak yer ararken benim tek isteğim gözlerimi her
kapadığım anda sen bende ben sende kalayım hep.
Özlemleri bozup birlikte vuslat çiçekleri ekelim sevda
yağmurunun damlalarına hasret gönül toprağına.
Her
çiçek kendi toprağında büyür bilir misin sevgili benim için
de sevgi ağacının yaprakları seninle can bulur yeşerir.
Yanlış ya da dogru hayata ilişkin yılların icimizde
birirktirdigi algılamalarla doluyuz. Eskiden yaşadıklarımıza
dair dersler cıkarırken aslında bunların karşımıza cıkan her
YENİ üzerinde uygulanabilir olmadıgını unutuyoruz.
Herşeyin bir kısır döngü olmasına o kadar alışmışızki
bazen mantıksal çıkarımlarımız zihnimizin geçmişin
izleriyle otomatiğe bağlanmış gibi sonuçlar çıkarmasından
başka birşey olmuyor.
Böyle olursa şöyle olur öyle
davranırsam bu ortaya çıkar vs... Böyle değil. Şimdiye
kadar edindigimiz dersler hisseler sadece onları
ilgilendiren kişilere özgü.
Bu yüzden genellemelerin her
türlüsünden kaçmak istiyorum. Her insan apayrı bir dünya
olduguna göre insanlar üzerinde yapılacak tüm
genellemeler haksızlıkların en büyügü olur. Bilmiyorum
demek istediklerimi anlatabiliyor muyum yoksa
anlamsızlık girdabinda dolasıyor gibi mi görünüyorum?
Anlamı sözcüklere taşımak o kadar kolay değil her zaman.
Işık hızında yol alan düşünceleri kovalarken harflerin içine
sadece bir kısmını tutsak edebiliyorsun oysa ne kadar
çogu yakalanamadan uçup gidiyor değil mi? Yine de
bulunduğum mekanların uzaklığı veya insanların
yüreğinde oluşan kuraklığı beni durduramadı yüreğimle
tutup yakalayabildiğim harflerimle sınırları aşabilen bir
ruhum ama kendini hapsetmiş duygularım var buna
rağmen yaşam denilen dengeyi bozmadım hiç nefretimle
sevgim arasındaki kontrolümü kaybetmedim
kaybedersem ben ben olamam ve yaşayamam.
Gerçek
dünyanın içerisinde hayalet gibi dolaşırken duygularımı
bir saklayıp bir açığa vururken acaba yanımdaki ne der
diye düşünmüyorum.
Hepimiz farklıyız hayatlarımız ve
beklentilerimiz hayata karşı olan isteklerimiz farklı. Mesela
sen yazılarımı okuyup ekranı kapattığın anda gerçek
dünyada farklı bir hayat süreceksin. Peki ya ben? Ben de
öyle yapabilecek miyim?