Küçüklük ne kadar güzeldi...Sevdiğin kişiyi öp kaç.
Aşk şarkıları dinlemek yok...Kutu kutu pense oynarken
ne kadar mutluyduk! Saklambaçta birbirimizin yerini bulmaya çalışırdık.
Şimdi saklandığımız yeri kendimiz bile bilmiyoruz.
Düştüğümüzde dizle rimiz kanıyordu , şimdi ise kalbimiz...
Red edilme korkusu yoktu , bir kez ağlasak bizim olurdu çünkü.
Şimdi günlerce ağlıyoruz ama bizim değil başkasının oluyor.
Salıncakta sallanırken her rengi aynı anda görebiliyorduk...
Aşk filmlerindeki en acı karakterle değil çizgi filmlerdeki en mutlu karakterle
kendimizi özdeştiriyorduk...
Büyümeseydik de hayat aynı kalsaydı,kimse değişmeseydi.
Herşey zorlaşmasaydı...A,B,C,D olan şıklara E eklenmeseydi...
Hep gülseydik,sahte gülüşler nedir bilmeseydik...
Keşke hep küçük kalsaydık!
çok hoşuma gitti paylaşmak istedim